تحقیق درباره انواع رباط در مفصل ها علوم

تحقیق درباره انواع رباط در مفصل ها علوم ، انواع رباط در مفصل ها ،تحقیق درباره انواع رباط در مفصل ها کلاس ، تحقیق درمورد انواع رباط در مفصل ها

تحقیق کامل+طرح پژوهش انواع رباط در مفصل ها

مقدمه :

استخوان‌ها، عضلات و مفاصل ما به طور هماهنگ با یکدیگر کار می‌کنند تا بدن ما حرکت کرده و در هنگام انجام حرکات ثبات داشته باشد.

تاندون‌ها و رباط‌ها در انجام این حرکات و حفظ حالت نشستن و ایستادن نیز نقش مهمی دارند،

تاندون‌ها عضلات را به استخوان‌ها متصل کرده و به ما امکان حرکت می‌دهند و رباط‌ها به ثابت نگه داشتن استخوان‌ها در محل مفاصل کمک می‌کنند، بدن انسان تقریباً 900 رباط دارد.

رباط‌ها در اشکال و اندازه‌های مختلفی در بدن یافت می‌شوند، برخی از آن‌ها مانند رشته‌های کوتاه و برخی دیگر مانند نوارهای باریک یا پهن به نظر می‌رسند، همچنین رباط‌هایی به شکل قوس یا کمان نیز وجود دارند.

حضور رباط این اطمینان را می‌دهد که استخوان‌های یک مفصل بیش از حد پیچ نخورند، نزدیک هم بمانند و دچار دررفتگی نشوند.

رباط‌ها همچنین ممکن است دو یا چند اندام را به یکدیگر متصل کنند.

به عنوان مثال، کبد، روده و معده توسط رباط‌ها در حفره شکم در جای خود نگه داشته می‌شوند.

بافت همبندِ قویِ رباط‌ها از این ساختارها محافظت کرده و از خم‌شدن، پیچ‌خوردن یا پارگی این ساختارهای حساس جلوگیری می‌کند.

تحقیق درباره انواع رباط در مفصل ها علوم

تعریف رباط :

رباط یا لیگامان گروهی از بافت‌ های فیبر مانند می باشند ، که در اطراف مفاصل قرار گرفته اند. که گاها استخوانی را به استخوان دیگر اتصال می دهند و توانایی مقاومت در برابر کشش را دارا می باشند.

رباط دو استخوان را به هم متصل می‌کند.

همچنین رباط مسئول پایدار کردن مفصل است.

در انگلیسی به رباط Ligament ( لیگمان) گفته می‌شود که از کلمه لاتین Ligare به معنای اتصال یا بند منشا گرفته است.

اشکال متنوع رباط ها :

رباط‌ها در اشکال و اندازه‌های مختلفی در بدن یافت می‌شوند، برخی از آن‌ها مانند رشته‌های کوتاه و برخی دیگر مانند نوارهای باریک یا پهن به نظر می‌رسند، همچنین رباط‌هایی به شکل قوس یا کمان نیز وجود دارند.

ساختار شیمیایی رباط : دانلودنمونه پژوهش دانش آموزی رایگان

از نظر بیوشیمیایی، رباط‌‌ها تقریباً دو سوم آب و یک سوم جامد هستند که آب به عملکرد سلول و رفتار ویسکوالاستیک رباط کمک می‌کند.

اجزای جامد رباط‌ ها اصولاً کلاژن نوع I هستند و حدوداً بیش از یک درصد از ساختار آن‌ها را پروتئوگلیکان‌ها تشکیل داده‌اند،

به علاوه الاستین، سایر پروتئین‌ها و گلیکوپروتئین‌ها تقریباً 75 درصد از وزن خشک رباط را تشکیل می‌دهند.

الیاف کلاژن در واقع از فیبریل‌های کوچک‌تر تشکیل شده‌اند.

شکل‌گیری پیوندهای عرضی داخل فیبرهای کلاژن مرحله مهمی است که به الیاف کلاژن چنین قدرت خارق العاده‌ای می‌بخشد.

در طول رشد و نمو، پیوندهای عرضی نسبتاً نابالغ و محلول هستند اما با افزایش سن، بالغ شده و نامحلول می‌شوند و قدرت آن‌ها افزایش می‌یابد.

درج در رباط چیست ؟

به پیوندهای استخوانی منحصر به فرد و پیچیده رباط‌ها، «درج» (Linsertion) گفته می‌شود، درج‌ها اغلب شامل اشکال غیرمعمولی بر روی استخوان‌ها هستند که این اتصالات در ارتباط با چگونگی عملکرد رشته‌های رباط در هنگام حرکت مفصل بسیار اهمیت دارند.

در حالی که رباط به عنوان یک ساختار واحد دیده می‌شود اما با حرکت مفصل، به نظر می‌رسد برخی از الیاف با توجه به موقعیت استخوان و نیروهایی اعمال شده، سفت یا شُل می‌شوند.

کار رباط های درون مفصل چیست؟

رباط ها از بافت کلاژن فیبری ساخته شده اند که برای ایجاد ثبات در مفصل ، حمایت از استخوان ها و جلوگیری از خرد شدن استخوان ها به یکدیگر ، استخوان ها را در مفصل بهم متصل می کند.

رباط ها توانایی کششی محدودی دارند که از مفاصل در برابر آسیب محافظت می کند. بدن انسان تقریباً 900 رباط دارد.

برخی از رباط‌ها نیز وجود دارند که به استخوان متصل نیستند، به عنوان مثال، برخی از رباط‌ها اندام‌های داخلی بدن را در جای خود نگه می‌دارند.

یک نمونه معمول در این مورد رحم است که توسط رباط‌ها در موقعیت مناسب در محل لگن نگه داشته می‌شود.

رباط‌ها همچنین ممکن است دو یا چند اندام را به یکدیگر متصل کنند.

به عنوان مثال، کبد، روده و معده توسط رباط‌ها در حفره شکم در جای خود نگه داشته می‌شوند.

این رباط‌ها اغلب ساختارهای حساسی مانند رگ‌های خونی یا مجاری لنفی دارند که از درون آن‌ها عبور می‌کنند، بافت همبندِ قویِ رباط‌ها از این ساختارها محافظت کرده و از خم‌شدن، پیچ‌خوردن یا پارگی این ساختارهای حساس جلوگیری می‌کند.

رباط ها در کجاها قرار دارند ؟

رباط‌ها ، در مفاصل ، گاهی در اطراف غضروف‌های دو استخوان ( مانند مفصل لولایی آرنج یا زانو) و گاهی درون مفاصل ( مانند مفصل گوی و کاسه در نیم لگن و ران) هستند و توانایی مقاومت دربرابر کشش را دارند.

برخی از رباط‌ها در خارج از حفره مفصل قرار دارند.

بقیه داخل حفره مفصلی هستند.

برخی از رباط‌ها ساختارهای مجزایی هستند که به تنهایی می‌مانند مانند رباط‌های صلیبی در زانو.

برخی از آن‌ها ضخیم شدن منطقه‌ای کپسول مفصلی به عنوان بخشی از لایه فیبری کپسول مفصلی است. عملکرد اصلی رباط‌ها ایجاد ثبات غیرفعال مفصل از طریق دامنه حرکتی طبیعی تحت بار اعمال شده است.

تفاوت رباط و تاندون چیست

رباط یا لیگامان با زردپی یا تاندون تفاوت دارد. رباط (لیگامان) دو استخوان دو طرف مفصل را به هم متصل میکنند. پس دو سر رباط به استخوان متصل میشود.

از طرف دیگر تاندون ( زردپی) بافتی است که عضله را به استخوان متصل میکند. پس یک سر تاندون به عضله و سر دیگر آن به استخوان متصل شده است.

رباط مسئول پایدار کردن مفصل است ولی تاندون موجب حرکت مفصل میشود.

رابط رباط

استخوان یک ساختار پیچیده است که به عنوان دو نوع درج مجزا توصیف شده است:

• مستقیم
• غیر مستقیم.

قرار دادن مستقیم شامل عبور یک رباط به طور مستقیم به استخوان قشر مغز است.

فیبرهای کلاژن رباط سطحی با لایه فیبری پریوستوم ادغام می شوند در حالی که اکثر قسمت‌های درج شده از الیاف عمیق‌تری تشکیل شده است که مستقیماً به قشر پوست نفوذ می‌کنند.

این الیاف عمیق از مواد رباط، فیبرو غضروف، فیبرو غضروف معدنی و در نهایت به استخوان عبور می‌کنند.

این درج مستقیم معمولاً در یک زاویه راست با استخوان اتفاق می‌افتد.

در مقابل، درج‌های غیرمستقیم معمولاً به صورت مایل‌تر رخ می‌دهند.

این نوع درج کمتر رایج است و معمولاً شامل سطح وسیعی از درج در امتداد سطح استخوان بر خلاف مستقیماً داخل قشر است.

اعتقاد بر این است که این درج‌ها اجازه انتقال تدریجی نیرو را بین رباط و استخوان می‌دهند.

خاصیت رباط :

• رباط دو مشخصه عمده یک طناب یا کابل را دارد. هم بسیار قوی و محکم است و هم قابلیت انعطاف دارد.
• ولی قابلیت دیگری هم در رباط وجود دارد و آن قابلیت کشسانی آن است.
• رباط ها زرد رنگ بوده و دارای خون رسانی ضعیفی می باشند.
• رباط ها دارای بسته بندی فشرده و متراکمی از بسته های موازی نامرتب هستند.
• عامل عمده قدرت و در عین حال قابلیت انعطاف راباط یا لیگامان رشته های کلاژن هستند که در راستای مشخصی در هم طنیده میشوند
• بافت تشکیل دهنده رباط نوعی بافت همبندی Connective tissue است.
• سلول های این بافت را فیبروبلاست مینامند.
• این سلول ها از خود پروتئین هایی ترشح میکنند که بین آنها را پر میکنند.

رباط یا لیگامان میتواند تحت استرس تا حدوی کش آمده و پس از رفع کشش دوباره به طول اولیه خود برگردد. این خاصیت موجب حرکت روانتر مفصل میشود.

پروتئین اصلی تشکیل دهنده رباط، کلاژن Collagen نام دارد.

این پروتئین ها رشته های ظریفی را درست میکنند و این رشته ها مانند رشته های تشکیل دهنده یک کابل یا یک طناب در یک راستای مشخص در چند مرحله دور هم پیچیده شده و دسته های قویتری را تشکیل میدهند.

گاهی اوقات نیروهایی به مفصل وارد میشوند که تمایل دارند آن را در جهتی که نباید خم کنند.

بطور مثال زانو نباید به طرفین خم شود بلکه فقط باید مانند یک لولا به جلو و عقب حرکت کند.

همانطور که گفته شد مقاومت در مقابل حرکت های جانبی در مفصل زانو به عهده رباط های جانبی یا کلترال آن است.

با این حال گاهی اوقات نیروهایی به زانو وارد میشوند که میخواهند آن را در طرفین خم کنند.

بطور مثال یک فوتبالیست را در نظر بگیرد که بازیکن دیگری محکم به سطح خارجی زانویش لگد میزند.

این ضربه لگد میخواهد زانو را به سمت خارج خم کند. در این حال رباط جانبی داخلی مانع از حرکت زانو به خارج میشود.

با این حال اگر نیرو خیلی قوی بوده و از حد تحمل رباط بیشتر باشد رباط را پاره میکند.

تقسیم بندی رباط ها :

آن‌ها به سه دسته تقسیم می‌شوند:

1. رباط‌های مفصلی

2. رباط‌های باقیمانده جنینی

3. رباط‌های صفاقی( یا غشاهای دیگر حفره شکمی).

انواع رباط در مفصل ها

بعضی از رباط‌ ها تحرک مفاصل را محدود می‌کنند یا به طور کلی از انجام برخی حرکات جلوگیری می‌کنند.

رباط‌های کپسولی، بخشی از کپسول مفصلی هستند که مفاصل سینوویال را احاطه کرده‌اند و به عنوان تقویت‌کننده‌های مکانیکی عمل می‌کنند.

رباط‌های خارج کپسولی با همکاری سایر رباط‌ها به یکدیگر می‌پیوندند و باعث ایجاد ثبات مفصلی می‌شوند. تحقیق درباره انواع رباط در مفصل ها علوم

رباط های مفاصل

رباط های مفاصل سینوویال را می توان به بخش های ذیل تقسیم نمود

1- رباط های کپسولی که به کپسول مفصلی متصل شده اند و قسمتی از کپسول مفصلی به حساب می آیند.

2- رباط های خارج کپسولی که در خارج از کپسول مفصلی قرار داشته و امکان دارد که از مفصل نزدیک و یا از آن دور باشند.

3- رباط های داخل کپسولی که در داخل کپسول مفصلی قرار گرفته اند.

نمونه هایی از لیگامان های کپسولی

1- لیگامان گلنوهومرال

2- لیگامان آکرومیوکلاویکولار ( رباط اخرمی – ترقوه ای )

3- قسمت عمقی لیگامان طرفی داخلی ( MCL )

نمونه هایی از لیگامان های خارج کپسولی

1- لیگامان طرفی خارجی و یا LCL

2- لیگامان کوراکوکلاویکولار ( رباط غرابی – ترقوه ای )

3- لیگامان کوستوکلاویکولار ( رباط دنده ای – ترقوه ای )

نمونه هایی از لیگامان های داخل کپسولی

1- لیگامان متقاطع جلویی و یا رباط صلیبی قدامی (ACL )

2- لیگامان متقاطع پشتی و یا رباط صلیبی خلفی ( PCL )

چهار رباط اصلی مفصل زانو شامل موارد ذیل می شوند

4 رباطِ اصلی در زانو وجود دارند، رباط‌های موجود در زانو استخوان ران (فِمور) را به درشت‌نی (استخوان بزرگ ساق پا) متصل می‌کنند و شامل موارد زیر هستند:

«رباط صلیبی قدامی» (ACL).

این رباط واقع در مرکز زانو، چرخش و حرکت رو به جلو استخوان درشت‌نی را کنترل می‌کند.

«رباط صلیبی خلفی» (PCL).

این رباط، در قسمت مرکز زانو، حرکت پشتی استخوان درشت‌نی را کنترل می‌کند.

«رباط طرفی داخلی» (MCL).

رباطی که به بخش داخلی زانو ثبات می‌بخشد.

«رباط طرفی جانبی» (LCL).

رباطی است که به قسمت خارجی زانو ثبات می‌بخشد.

1. رباط ACL زانو

این رباط در ناحیه‌ی مرکزی زانو قرار دارد که مسئول کنترل چرخش و حرکت استخوان درشت‌نی به جلو است.

این رباط با اتصال استخوان ران به استخوان درشت‌نی، وظیفه‌ی مقاومت در برابر جابجایی بیش از حد روبه جلو و کنار استخوان درشت‌نی هنگام حرکت بر روی استخوان ران را دارد.

2. رباط PCL زانو:

این رباط نیز در ناحیه‌ی مرکزی زانو قرار دارد. این رباط استخوان درشت‌نی را به استخوان ران متصل کرده و وظیفه‌ی اصلی آن، مقاومت در برابر حرکت رو به عقب استخوان درشت‌نی هنگام حرکت بر روی استخوان ران است.

این رباط با رباط ACL ساختاری ضربدری شکل در مرکز زانو می‌سازد.

3. رباط MCL زانو

این رباط در بخش بیرونی و کناری، از سمت مخالف استخوان نازک‌نی کشیده‌شده است و از کناره، سر استخوان درشت‌نی را به استخوان ران متصل می‌کند و وظیفه‌ی آن پایدارکردن ساختار درونی زانو است.

این رباط با کنترل و مقاومت در برابر نیروهایی که از سطح بیرونی زانو به آن وارد می‌شوند در نهایت منجر می‌شود تا نیروی وارده به قسمت داخلی زانو کاهش یابد.

4.رباط LCL زانو:

این رباط از بخش کناری زانو به سمت پشت زانو کشیده‌شده است و سر استخوان نازک‌نی را به سر استخوان ران در محل مفصل زانو متصل می‌کند. این رباط وظیفه دارد تا پایداری را در قسمت خارجی زانو حفظ کند.

انواع رباط صلیبی زانو

در حالت کلی دو نوع رباط صلیبی در زانو وجود دارد. هر یک از این رباط ها وظیفه مشخص بر عهده دارند. انواع رباط های صلیبی زانو عبارتند از:

رباط صلیبی قدامی:

وظیفه این نوع رباط صلیبی، کنترل کردن چرخش و حرکت استخوان درشت نی به سوی جلو در مفصل زانو است.

رباط صلیبی خلفی:

وظیفه این رباط صلیبی، کنترل و مقاومت از حرکت رو به عقب استخوان درشت نی در مفصل زانو است.

رباط آرنج

مفصل آرنج یک مفصل لولایی است که از طریق اتصال سر انتهایی تحتانی استخوان بازو با زند زیرین (استخوان زیرین قسمت ساعد) تشکیل می‌شود.

پایداری مفصل آرنج به پایداری ذاتی سطوح مفصلی، کپسول قوی و رباط‌های جانبی بستگی دارد.

فرآیند کرونوئید یک تثبیت کننده اصلی مفصل آرنج و همچنین محل اتصال رباط آرنج است که جلوآمدگی قدامی الکرانون را ایجاد کرده و از دررفتگی خلفی آرنج جلوگیری می‌کند.

چهار رباط در اطراف آرنج وجود دارند که شامل موارد زیر هستند:

• «رباطِ جانبی اولنار» (UCL). که به استخوان زند زیرین متصل است.
• «رباطِ همراه رادیال» (RCL). که استخوان بازو را به استخوان خارجی جلوبازو به نام رادیوس متصل می‌کند.
• «رباطِ همراه کناری» (Lateral Collateral Ligament). در امتداد داخلی آرنج حرکت می‌کند.
• «رباطِ حلقوی» (Annular). بالای استخوان رادیوس را احاطه می‌کند و آن را در برابر زند زیرین نگه می‌دارد.

رباط شانه

رباط‌های موجود در شانه، استخوان بازو را به تیغه شانه یا استخوان کتف متصل کرده، همچنین ترقوه یا استخوان یقه را به بالای تیغه شانه متصل می‌کنند.

چند رباط مهم در اطراف کمربند شانه وجود دارد.

رباط بافت نرمی است که استخوان‌ها را به هم متصل می‌کند.

رباط نوار محکم و سفتی است که انعطاف‌پذیری بالایی ندارد.

زمانی که رباط کشیده می‌شود، کشیده می‌ماند و اگر بیش از حد کشیده شود، درمی‌اورد.

رباط‌ها در کنار عضلات و تاندون‌ها عامل اصلی پایداری شانه هستند.

رباط‌های شانه کپسول مفصلی را شکل می‌دهند که مفصل گلونوهومرال را در میان می‌گیرند.

این تثبیت کننده‌های غیرفعال مانع دررفتگی شانه می‌شوند.

مهم‌ترین رباط‌ها آکرومیوکلاویکولار، کوراکوکلاویکولار و کوراکوآکرومیال نام دارند.

رباطی که ترقوه را به زائده اخرمی متصل می‌کند، رباط آکرومیوکلاویکولار نام دارد و اگر این رباط آسیب ببیند، مشکل جدا شدن شانه پیش می‌آید.

دو رباطی که ترقوه را از طریق زائده غرابی به کتف متصل می‌کنند، رباط‌های کوراکوکلاویکولار و کوراکوآکرومیال نام دارند.

رباط کوراکوآکرومیال مانع دررفتگی رو به بالای شانه می‌شود.

دررفتگی سر استخوان بازو معمولاً پی‌آمد حرکتی رو به پایین است. تحقیق درباره انواع رباط در مفصل ها علوم

رباط مچ پا

چندین رباط در اطراف مچ پا وجود دارند، سه رباطِ اصلی که در قسمت خارجی مچ پا قرار دارند، رباط «تالوفیبولار قدامی» (Anterior Talofibular)، رباط «تالوفیبولار خلفی» (Posterior Talofibular) و رباط «کالکانیوفیبولار» (Calcaneofibular) هستند که هر سه از ناحیه استخوان فیبولا (نازک‌نی) شروع می‌شوند.

رباط استخوان کالکانیوفیبولار، استخوان درشت‌نی را به استخوان پاشنه متصل می‌کند.

رباط‌های قدامی و خلفی تالوفیبولار، استخوان تالوس (استخوان بین پاشنه و استخوان ساق پا) را به استخوان نازک‌نی خارج مچ پا متصل می‌کنند.

رباط تالوفیبولار خلفی، در امتداد پشت مچ پا وجود دارد و صدمات آن شایع نیست.

به مجموعه رباط‌های قسمت داخلی مچ پا رباط دلتوئید گفته می‌شود.

این رباط‌ها به عنوان رباط‌های جانبی و برای پشتیبانی بیشتر، استخوان درشت‌نی را به استخوان‌های مشابه در قسمت داخلی پا متصل می‌کنند.

رباط دست و مچ دست و انگشت شست

در قسمت مچ دست 20 رباط وجود دارند که استخوان‌های مختلف را به هم متصل کرده‌اند و ممکن است در اثر افتادن روی دستِ کشیده شده، پارگیِ رباط در این نواحی رخ دهد.

رباط «اسکافولونات» (Scapholunate) و «مجموعه فیبروکارتیلاژ مثلثی» (TFCC) مهم‌ترین رباط‌های دست هستند که احتمال بالای آسیب در آن‌ها وجود دارد.

رباط‌های مهم دست عبارت‌اند از:

رباط‌های جانبی:

رباط‌های قوی در دو طرف مفاصل انگشت و شست که از حرکت جانبی مفصل جلوگیری می‌کند.

volar:

رباط که فالانکس پروگزیمال را به فالانکس میانی در سمت کف مفصل متصل می‌کند. با صاف شدن مفصل انگشت، این رباط سفت می‌شود تا مفصل PIP به سمت عقب خم نشود.

رباط‌های جانبی رادیال و اولنار:

یک جفت رباط که استخوان‌های مچ را می‌بندد و ثبات را ایجاد می‌کند.

رباط‌های رادیو کارپ ولار:

شبکه پیچیده‌ای از رباط‌ها که از سمت کف مچ حمایت می‌کنند

رباط‌های رادیو کارپ پشتی:

رباط‌هایی که پشت مچ را پشتیبانی می‌کنند

رباط ulnocarpal و radioulnar:

دو مجموعه از رباط‌ها که پشتیبانی اصلی مچ را فراهم می‌کنند.

رباط های گردن و ستون فقرات

رباط‌های ستون فقرات شامل دو قسمت بالایی شانه در ناحیه گردنی که به نام رباط‌های فوق شانه‌ای معروف هستند و به خم شدن گردن در جهات مختلف کمک می‌کنند.

«رباط‌های نوکال یا نخاعی» (Nuchal Ligament) که یک غشای رشته‌ای بوده، با رباط‌های فوقانی گردنی ارتباط داشته و تا مهره هفت گردنی امتداد می‌یابند.

رباط لگن:

پلویس Pelvis یا لگن خاصره یک ساختمان حلقوی شکل است که در پایین تنه قرار گرفته و ارتباط اندامهای تحتانی را با تنه برقرار میکند.

لگن از بالا به ستون فقرات و در پایین به استخوان های ران مفصل میشود.

استخوان های لگن خاصره به توسط لیگامان های قوی در کنار یکدیگر بصورت پایدار قرار گرفته اند.

در واقع مهمترین عامل پایداری ساختمان حلقه لگنی رباط هایی هستند که دو استخوان بی نام و ساکروم را در کنار یکدیگر حفظ میکنند.

دیگر رباط ها

رباط عانه‌ ای

رباط عانه‌ای رانی یا پوبوفمورال (به انگلیسی: Pubofemoral ligament) یک رباط مربوط به مفصل ران بوده که در جلوی کپسول مفصلی قرارمی گیرد و مثلثی است.

این رباط ازیک طرف به پوبیس (عانه)، غشاء و ستیغ ابتوراتور اتصال داشته و در قسمت پایین (دیستال) به کپسول مفصلی و سطح عمقی باند داخلی رباط خاصره‌ای رانی (ایلیوفمورال) متصل می‌شود.

رباط ورکی

رباط ورکی رانی یا ایسکیوفمورال (به انگلیسی: Ischiofemoral ligament) یکی از رباط‌های مفصل ران بوده که در پشت (خلف) کپسول مفصلی ضخیم شده‌است.

این رباط از ایسکیوم (از قسمت پشتی تحتانی استابولم) به سمت بالا و خارج در پشت گردن استخوان ران می‌پیچد،

به طوریکه برخی از فیبرها با منطقه حلقوی (فیبرهای حلقوی کپسول لیفی) ترکیب می‌شوند و فیبرهای دیگر به تروکانتر بزرگ متصل می‌گردند.

رباط ورکی رانی در حرکات صاف شدن (اکستانسیون) و چرخش داخلی (اینترنال روتیشن) مفصل ران به طور محکم کشیده می‌شود. تحقیق درباره انواع رباط در مفصل ها علوم

رباط سر استخوان

رباط سر استخوان ران (به انگلیسی: Ligament of head of femur) یک رباط مربوط به داخل مفصل ران بوده که رباط گرد نیز نامیده می‌شود.

این رباط از حفره سر استخوان ران به قسمت‌های زیر متصل می‌شود:

• رباط عرضی حقه‌ای (رباط عرضی استابولار)
• حفره حقه‌ای (حفره استابولار)
• لبه بریدگی حقه‌ای (بریدگی استابولار)

رباط گرد

رباط گرد در حرکات نزدیک شدن و نیمه خم شدن (اداکسیون و سمی فلکسیون) مفصل ران سفت می‌شود و در عمل دورشدن (ابداکسیون) شل است.

اگرچه رباط سر استخوان ران در حرکت اداکسیون محکم کشیده می‌شود، نسبتا عملکرد مکانیکی اش فاقد اهمیت است.

یکی از منابع خون‌رسانی سر استخوان ران ازطریق عروقی به نام عروق رباط گرد تامین می‌شود که از رباط گرد به سر استخوان ران می‌روند.

این عروق نقش چندانی در خون‌رسانی ندارند.

آسیب‌های رباط‌ها

آسیب‌های رباط‌ها، رگ‌به‌رگ شدن محسوب شده و در مقیاس شدت درجه‌بندی می‌شوند که شامل موارد زیر هستند:

پیچ‌خوردگی درجه 1:

رباط در یک پیچ‌خوردگی درجه 1 آسیب ملایمی دارد، کمی کشیده شده است، اما هنوز هم می‌تواند به ثابت ماندن مفصل زانو کمک کند.

رگ‌به‌رگ شدن درجه 2:

حالت درجه 2 رباط را تا جایی که شل شود، کش می‌دهد، این حالت اغلب به عنوان پارگی جزئی رباط شناخته می‌شود.

رگ‌به‌رگ شدن درجه 3:

به این نوع پیچ‌خوردگی معمولاً پارگی کامل رباط گفته می‌شود، رباط به دو قسمت تقسیم شده و مفصل زانو ناپایدار است.

در گرید یا درجه سه، رباط کاملا پاره شده و مفصل ناپایدار میشود. درجه یا گرید دو بین این دو است و پارگی در رباط ناقص است.

پارگی های میکروسکوپی( گرید یک) و دو خودبخود به توسط بدن ترمیم شده و نیازی به عمل جراحی ندارند.

پزشک معالج فقط برای مدتی مفصل را با استفاده از بریس یا گچ بیحرکت میکند تا رباط آسیب دیده بهتر ترمیم شود.

وقتی پارگی رباط کامل باشد ممکن است نیاز به عمل جراحی داشته باشد.

نتیجه گیری :

رباط یا همان لیگامان، نواری محکم و همچنین انعطاف پذیر بوده و مانند یک طناب به دو سر استخوان های مفصلی می چسبد و از فاصله و دور شدن آن ها جلوگیری می کند.

لیگامان ها از بافت همبندی به نام Connective tissue و سلول هایی به نام فیبروبلاست تشکیل شده اند.

این سلول ها پروتئین هایی را ترشح می کنند و سپس بین آنها توسط همان پروتئین ها پر می شود.

اصلی ترین پروتئین تشکیل دهنده لیگامان یا رباط، کلاژن می باشد.

رشته های نازک و ظریفی توسط این پروتئین ها ساخته شده و مانند یک طناب در یک راستای معین و مشخص به دور هم میپیچند و یک طناب یا دسته قوی و محکم تری را ایجاد می کنند.

لیگامان یا رباط یکی از عوامل مهم در پایداری مفاصل می باشد و علت اصلی مقاومت و استحکام لیگامان ها یا رباط ها همان رشته های پروتئینی کلاژنی می باشند که در یک راستا بهم پیچیده شده اند.

رباط‌ها در اثر صدمات ورزشی، تصادف و افتادن که باعث فشار به مفصل می‌شوند، ممکن است صدمه ببیند.

شایع‌ترین نوع آسیب رباط در مچ پا و زانو اتفاق می‌افتد.

در یک تقسیم بندی کلی میتوان رباط ها را در 3 بخش عمده قرار داد که عبارتند از :

1. رباط‌های مفصلی

2. رباط‌های باقیمانده جنینی

3. رباط‌های صفاقی( یا غشاهای دیگر حفره شکمی).

شناخت از نحوه اجرای صحیح حرکات ورزشی و یادگیری مفاهیم علم حرکت‌شناسی که در آن به تحلیل حرکات بدن پرداخته می‌شود،

اینکه هرکدام توسط چه عضلات، تاندون‌ها و رباط‌ هایی و در چه سطح و محور مفصلی انجام می‌گیرند بسیار حائز اهمیت است و آگاهی از آن باعث جلوگیری از بروز انواع آسیب‌های رباط‌ها و لیگامان‌ها، ناشی از حرکات ورزشی اشتباه می‌شود.

با درک اتصالات رباط‌ها به ساختار اسکلت استخوانی و عملکرد آن‌ها می‌توان به شناسایی آسیب‌ها و ارائه برنامه توان‌بخشی مناسب برای تقویت و بهبود عملکرد عضلات و به تبع آن سلامت رباط‌ها پرداخت. تحقیق درباره انواع رباط در مفصل ها علوم

تهیه و تنظیم:

سایت کلاس درسی

مطالب دیگر:

• تحقیق درباره عوامل موثر بر پوکی استخوان و منابع غذایی دارای کلسیم و فسفر
• تحقیق در مورد دایناسورها کلاس
• تحقیق در مورد تقویم مکانیکی بیرونی
• تحقیق در مورد علامت استاندارد ایران کلاس
• تحقیق در مورد علامت بازیافت کلاس
• تحقیق در مورد تنور سنتی گلی و سفالی